Export van zorgvraag en zorgaanbod

10 okt 2013

Op zoek naar het betaalbaar maken van de zorg kom je soms op gekke gedachten. Gekker lijkt het soms niet te kunnen worden. Echt niet gekker?

Het is allemaal bekend: De vergrijzing zorgt voor een toenemende druk op de zorg en het zorgbudget. De zorgvraag neemt toe terwijl het zorgaanbod die toename nauwelijks kan bijbenen. Een krimpregio zal ook nog te maken krijgen met een tekort aan handen aan het bed.
Over de financiële gevolgen hiervan hebben we het nog even niet.

Een tijdje geleden werd mijn aandacht getrokken door een reportage op een van de Duitse zenders waarin een beeld werd geschetst van de situatie bij onze Oosterburen. Daar speelt hetzelfde. Ook daar is sprake van vergrijzing. Ook daar is het moeilijk om aan de behoefte aan handjes aan het bed te voldoen. Ook daar stijgen de zorgkosten als geheel en per zorgvrager.

De betaalbaarheid van de zorg, vaak ook voor rekening van de nazaten van die ouderen voor zover die er (nog) zijn, wordt steeds beperkter. En ja, ook die nazaten hebben wellicht te maken met de effecten van de crisis. Want die gaat ook aan Duitsland niet voorbij. De tering moet dus naar de nering worden gezet. En dus zijn er mensen op zoek gegaan naar plaatsen waar de gewenste zorg in de gewenste kwaliteit nog wel betaalbaar is.
Ook het tekort aan helpende en zorgende handen is bij onze Duitse buren niet onbekend. Instellingen zijn ook daar in het buitenland intensief op zoek naar verplegenden en verzorgenden. Dat helpt wel het aantal handjes te vergroten, maar beperkt niet de kosten.
Wat doe je dan als je ziet dat er aan de andere kant van de grens in dit verenigde Europa volop sprake is van goedkope(re) helpende handen? Waar die zorg dus ook goedkoper kan zijn? Juist ja: Je exporteert je ouderen.
Financieel is dat veel aantrekkelijker dan het importeren van die zelfde helpende handen. Je hoeft die handen immers niet naar eigen standaard te honoreren voor de wellicht even liefhebbende, koesterende maar anderstalige zorg.

Zou dat misschien ook iets zijn voor de langzaam maar zeker uit de hand lopende zorgkosten in Nederland? Door het ontbreken van een minimumloon bij onze Oosterburen kan de zorg daar toch een stuk goedkoper worden geleverd dan hier.
Misschien lossen we daarmee ook het probleem van het in de nabije toekomst onvermijdelijke tekort aan vrijwillige en beroepsmatige helpers op. Dat probleem wordt door onze Duitse buren alleen nog maar vergroot. Om de personele tekorten in de zorg aan te vullen werven Duitse instellingen niet alleen in Zuid Europa, maar ook in Nederland. En laten we nu eens het begrip omkeren: “werk volgt mens”.
Het sociale vangnetsysteem daar zorgt er ook voor dat onze ouderen geholpen kunnen worden door “leeftijdgenoten”, die natuurlijk alle begrip hebben voor de problemen van onze ouderen.

Voor ons wordt de ouderenzorg ineens weer betaalbaar. En als we dit nu met zijn allen gaan doen hebben we in demografisch opzicht ook als bijkomend voordeel dat we – met de ogen dicht voor de oorzaken en de gevolgen op menselijk vlak – tevreden achterover kunnen leunen en zeggen: Ons beleid heeft in elk geval de vergrijzing tot staan gebracht!

Naar blog overzicht